Zo ergens halverwege 2016 kunnen we wel stellen dat dit een muziekjaar van hoge pieken en diepe dalen is. Een jaar waarin iconen wegvielen, maar waarin inmiddels ook een indrukwekkend rijtje sterke platen het licht zag. En dat rijtje groeit voorlopig gestaag verder. Total Depravity, het vijfde album van The . . .

Een donkere, vrij grimmige plaat, die qua experimenteerzucht en grilligheid enigszins in het verlengde ligt van het tien jaar oude Nux Vomica en waarvoor man-met-hoed Finn Andrews samenwerkte met oude bekenden – producers Adam ‘Atom’ Greenspan en Nick Launay (o.a. Nick Cave & The Bad Seeds) – en een verrassende nieuwe naam: rapper/producer El-P (o.a. Run The Jewels). Vooral laatstgenoemde laat met vette beats en sounds regelmatig een frisse wind over Total Depravity waaien. Ja, Nick Cave blijft een voorname invloed, zo ook The Gun Club en aanverwante, spooky Americana, maar de liedjes – of beter gezegd: uitbarstingen – worden nu minder traditioneel gestut dan voorheen. King Of Chrome is een onheilszwangere truckers-roadmovie die opent met dreigende elektronica en de bijtende voordracht van Andrews, waarna via luie hiphopbeatjes, subtiel ingepaste geluidseffecten en opzwepende tribal drums het kookpunt wordt gezocht. Spanningsboog op spanningsboog, zo zou je Total Depravity in drie woorden kunnen samenvatten. Soulvol (Low Lays The Devil) en mistroostig (Swimming With The Crocodiles), sinister (Total Depravity) en agressief (Here Come The Dead) zijn andere kwalificaties die hier regelmatig opduiken. Vrijwel altijd loert er gevaar of dreigt een gewelddadige ontlading, ook als er een enkele keer wat gas wordt teruggenomen en de eeuwig getormenteerde Andrews z’n demonen met berusting tegemoet treedt. Meesterlijk meeslepend album.