Bruce Springsteen bracht in 1998 Tracks uit, een boxset vol outtakes uit de periode 1972-1991, dus tot en met Human Touch en Lucky Town. Tracks II sluit daar naadloos op aan met zes albums die hij opnam tussen 1993 en 2018 maar nooit uitbracht, plus een collectie demo’s uit 1983.
Het waarom van deze boxset laat zich raden: Springsteen verkocht in 2021 zijn gehele catalogus aan Sony Music voor een half miljard dollar. In die deal zat ook het alsnog uitgeven van niet eerder verschenen materiaal inbegrepen. En The Boss is nu nog in staat om die uitgave zelf te cureren. Collega Tom Engelshoven kreeg een privé-luistersessie en beschreef in de vorige OOR in detail de zes albums. Ideaal voor de liefhebber die Springsteen altijd heeft gevolgd en zijn gehele oeuvre in de kast heeft staan. Wat rest is de vraag: wat moet een doorsnee muziekliefhebber, die af en toe eens een album of playlist van Springsteen opzet, met deze boxset?
Een album schrijven en opnemen en vervolgens niet uitbrengen is iets wat meer grote sterren doen. De belangen zijn groot en vergen soms ingrijpende keuzes. Als de kaartverkoop voor je komende tournee ervan afhangt en tientallen miljoenen moet opbrengen, is de keuze om een ton aan studioproductiekosten weg te kieperen soms makkelijk gemaakt. Kijk maar hoe vaak Bob Dylan, Neil Young en Prince geplande platen terugtrokken of de samenstelling van hun albums op het laatste moment veranderden. In 1993 had Bruce een grote hit met Streets Of Philadelphia uit de film Philadelphia. Het kwam uit sessies voor een album waarop hij experimenteerde met keyboards en een drumcomputer, dat ondanks het succes van dat liedje nooit verscheen. Tracks II laat horen waarom: het was niet goed genoeg.
De opener Blind Spot start als een aardig idee, maar het gaat nergens heen en heeft een lullig gitaarsolootje dat de pret definitief bederft. De liedjes die erop volgen worden allemaal gekleurd door liggende keyboardakkoorden, wat in de hit wel werkte maar bij herhaling slaapverwekkend wordt. Op veel materiaal op Tracks II is wel wat aan te merken. Bruce Springsteen heeft altijd wel wat te melden en is zowel in rock als in ballads prettig om naar te luisteren. Maar de songs en hun muzikale aankleding zijn vaak niet zo en missen energie.
Perfect World en Twilight Hours zijn degelijke stijloefeningen, al overtreffen ze zijn eerdere werk niet. De boxset bevat echter ook enkele aangename verrassingen. Zoals het countryrockalbum Somewhere North Of Nashville dat hij na de Philadelphia-sessies opnam met enkele leden van de E Street Band en de briljante pedal steel-speler Marty Rifkin. Springsteen koos er destijds voor het akoestische album The Ghost Of Tom Joad uit te brengen en solo op tournee te gaan. Begrijpelijk, maar het album dat op de plank bleef liggen is een juweeltje. Dat geldt ook voor Inyo, een prachtige akoestische plaat over Indianen en Mexicanen, met thema’s en klankkleuren die we niet eerder van hem hoorden. Alleen de hele groten laten zoiets ‘for later use’ liggen. Wat een baas!
