De kracht van het Spoon-geluid zit ‘m al sinds jaar en dag in de eenvoud: bas en drums moeten er staan, liefst hard en dwingend, maar daar hebben de langzaam onder de huid kruipende songs van Daniel in principe genoeg aan. Enige aankleding, door gitaar of piano of een eenzaam geluidseffect, is prettig maar niet strikt noodzakelijk. Het lijkt alsof Spoon dit concept op Transference verder heeft doorgevoerd dan ooit: zelden zaten we in zo’n gestript rockdecor naar zulke fijne liedjes te luisteren. Het zegt iets over de genialiteit van de songschrijver, vooral op momenten dat de toch al zo op efficiëntie leunende muziek ook nog eens dwarse trekjes gaat vertonen. In de ritmiek van plaatopener Before Destruction bijvoorbeeld. Of in I Saw The Light, waarin al na twee minuten wordt besloten de structuur om te gooien en de overige drie minuten instrumentaal te houden. Die verdwaalde pianoballad klopt dan weer wél (Good Night Laura), maar een nummer dat eigenlijk alléén maar om bas en drums draait (zoals de ongemeen funky afsluiter Nobody Gets Me But You)? Horen is begrijpen. Of niet natuurlijk. Either way, een bijzonder bandje en dat is ‘t. Maar hou ‘t stil. ERIK VAN DEN BERG