Feitelijk had de Brooklynse band rond zanger, gitarist en effectpedaalontwerper (ja, dat is een beroep) Oliver Ackermann op dat gebied z’n punt na twee albums wel gemaakt. Er zitten immers grenzen aan hoe diep je een popliedje kan laten verzuipen in een poel van noise, feedback, ruis en ander wreed geweld. Op derde album Worship (2012) bleek het recept echter prettig rekbaar: ineens bevonden we ons ook regelmatig in regenachtige postpunktijden (Cure, Joy Division) en won sfeer het van volumineus effectbejag. Die draad wordt met de eerste twee songs van Transfixiation keurig opgepakt: Supermaster en Straight leunen op heerlijk anachronistische new wave-baslijnen en Ackermanns trukendoos houdt zich relatief koest. Waarna de vlam alsnog genadeloos in de pan slaat en APTBS gedurende de rest van de plaat schaterlachend de vlakschuurmachine tegen je trommelvlies zet. Sterker nog, zo zout als in pakweg We’ve Come So Far, I’m So Clean en slotakkoord I Will Die had ik ‘t nog niet vaak gegeten. Qua, eh, luide popmuziek. Toch benieuwd dus waar Ackermann en de zijnen uiteindelijk naartoe willen. Voorlopig liggen ze lekker op ramkoers.