De mooiste plaat uit België van de laatste jaren was een EP. Vijf liedjes, amper achttien minuten. Meer dan genoeg voor een verpletterende indruk. Soms hoor je van die stemmen die de tijd even stil zetten en je tot op het bot beroeren. Mimi Parker (Low) kan dat, Melanie de Biasio, maar dus ook Naima Joris. Haar titelloze EP bevatte liedjes met een zwarte rand. Intens, persoonlijk, troostrijk.
Joris groeide op met muziek, als dochter van de Belgische jazzvirtuoos Chris Joris, in de jaren zeventig actief in Aksak Maboul. Ze zong eerder bij Isbells, ging naar het soloalbum van Mark Hollis luisteren en vond vorig jaar de tijd rijp voor eigen werk. Nu is er voorafgaand aan een album dat later dit jaar verschijnt opnieuw een EP, een ode aan de zanger die haar via de docu The Devil And Daniel Johnston indirect had aangezet eigen liedjes te durven schrijven. De liedjes van Johnston boden haar troost en hopelijk doen deze zeven uitgeklede, heel persoonlijk gemaakte versies van die liedjes dat ook bij anderen. Liedjes zonder gêne, meesterlijk uitgevoerd ook door haar band, die het experiment niet schuwt. Het is inderdaad een koude harde wereld, maar met mensen zoals Naima Joris zal de ware liefde je uiteindelijk toch omarmen.
