Zo is opener Tinfoil Boy, met zijn beukende instrumentatie en boze refrein, al tien keer ruiger dan alles wat de Brit het afgelopen decennium heeft gedaan. Met keurig op de achtergrond verstopte koorzang en een spoken word-bijdrage van actrice Florence Bell behelst deze single gelukkig wel meer dan het gestamp van bijvoorbeeld Kasabian. Ook in de andere nummers op Trick horen we een geweldige, zeer gedetailleerde productie (van bevriend beatmaker James Dring), waar een vurige Jamie zijn rauwe emotie zowel vocaal als instrumentaal op loslaat. Heerlijk is bijvoorbeeld de old school hiphop van Power Over Men, waarin weer voluit gerapt mocht worden. Tof hoe de gitaarlicks in dit nummer steeds losser van de beat worden geweekt, om in het slot naar de voorgrond te treden. Tekstueel is Jamie T harder, serieuzer en scherper dan ooit tevoren. ‘All the colours speak in black and white’, verwijt hij zowel politici als media in Police Tapes, een ziedend staaltje maatschappijkritiek in de stijl van Rage Against The Machine. Het hieropvolgende Dragon Bones is een feestelijk ingerichte meezinger van jewelste, maar tekstueel eveneens deprimerend. ‘Upside down, inside out / If I had a gun I’d blow my brains out.’ Jamie’s grote invloeden voor deze plaat zijn makkelijk te raden. Voor fans van de Ramones is er bijvoorbeeld het punky Robin Hood en wie Joan Of Arc hoort, denkt meteen aan Arctic Monkeys. Maar net wanneer je denkt dat originaliteit Jamie T’s enige struikelblok is, komt er een persoonlijke prachtsong als Self Esteem voorbij en weet je: deze gast is bijzonder.