Het lijkt één groot fuck you richting het Noorse Nobelcomité, dat hem onderscheidde vanwege het ‘creëren van poëtische expressies in de grote Amerikaanse liedjestraditie’. In 2015 zag Shadows In The Night het licht, verleden jaar verscheen het eveneens goed verkopende Fallen Angels. Triplicate telt drie schijfjes, die elk rond de 32 minuten in beslag nemen. Elk deel heeft een thema (‘Til The Sun Goes Down, Devil Dolls en Comin’ Home Late) en telt tien Amerikaanse standards. Weer zet Dylan geen orkest in, maar maakt hij gebruik van zijn tourband, met opnieuw een nadrukkelijke rol voor pedalsteelgitarist Donnie Herron. Ook met de gesofistikeerde covers van Triplicate spreekt de 76-jarige Dylan, die als crooner weer goed zijn best doet, met name leeftijdsgenoten met nostalgieneigingen en zwijmelzucht aan. Voor anderen, zoals ondergetekende, is het een lange, nogal eentonige zit. Overdaad schaadt. Saillant aan Triplicate is, zoals een Amerikaanse journalist reeds opmerkte, dat in een verscheurd land de man die in de jaren zestig de tijdsgeest zo goed verwoordde, nu ronddwaalt in het verleden. De onvoorspelbare Dylan trekt inderdaad zijn eigen plan en de cover die hier de lading het beste dekt, heet Sentimental Journey.