Na het afscheid in 2014 volgden er drie vakkundig genegeerde albums, Röyksopp werd daarna de risée van de liverecensie en nu gaan ze – beïnvloed door diezelfde optredens – hun eigen werk remixen. Je kunt inmiddels wel stellen dat de twee Noren niet echt op een creatief hoogtepunt zitten.

Dat maakt True Electric een lange zit. Niet alleen door de bijna twee uur die het album duurt, maar vooral ook door de niksigheid van een groot deel van de nummers. Als je dit voor de kiezen krijgt op een festival of danceavond ben je genoodzaakt naar ofwel de stimulerende ofwel verdovende middelen te grijpen om nog enigszins vermaakt te worden. Er zit weinig in de (bewerkte) muziek van Röyksopp dat voor een energieboost of extase zorgt.

Kan dit werk dan rechtstreeks naar de Scandinavische vuilnishøøp? Dat ook weer niet. Want de combinatie van Röyksopp met zowel Robyn als Fever Ray werkt nog steeds als een malle. Hun stemmen, die klinken alsof ze uit de vrieskist komen, en de daarbij horende killere muziek van Röyksopp zorgen dat de nummers zoveel beter zijn dan de pogingen tot doorsnee dance. Zet naast die vier geslaagde nummers nog het recente Like An Old Dog en je hebt een geslaagde EP in plaats van het langdradige en overbodige dubbelalbum waar ze de luisteraar nu mee vermoeien.