De Utrechters van Tusky lijken hun definitieve line-up gevonden te hebben. Dit vierde album schreven ze zowaar samen en door een zelf gebouwde studio kon er naar hartelust gepield worden. In een uitstekende track als Circles hoor je wat er zo leuk is aan de band: het is ruig, het rockt, de track explodeert in de laatste helft, maar toch blijft het door de prettige zanglijntjes best wel vriendelijk.
BabyBird is vervolgens een meer recht-door-zee-punkrocktrack en Beyond The Binary een onvervalste hardcorebeuker. Zo blijft Tusky ook op deze vierde plaat een band met meerdere gezichten. Zelfs als ze in Hommage To Decay een grootser, hier en daar gelikter geluid proberen en de vergelijking met Biffy Clyro als vanzelf komt bovendrijven. Ondanks de er in de bio met ‘grote’ namen voor mix en mastering wordt geschermd, klinkt het geheel gewoon nog best rammelend. Het zorgt ervoor dat het punkgevoel nooit verdwijnt. Al komt dat ook door frontman Vladimir Stevic, die nog iets meer rasp op z’n stem heeft dan op de vorige plaat. Vooral in The Cake Is A Lie, dat het meest in buurt van een klassieke emocoretrack komt (Taking Back Sunday alert), is dat erg lekker. Zo is Tusky gewoon een lekker album, al blijft de band wel nog een beetje zoeken naar een écht eigen geluid.