Vroeger was alles beter. Kijk alleen maar naar de populaire witte rappers van weleer. Vroeger had je Eminem. Die was tof. Vroeger had je ook Vanilla Ice. Nee, die was niet tof. Maar wanneer je Vanilla Ice vergelijkt met Post Malone, dan lijkt Vanilla Ice wel een soort Kendrick Lamar, zó slecht is Post Malone.

Austin Richard Post, zoals deze ‘rapper’ en ‘zanger’ echt heet, kan namelijk niet echt rappen en óók niet echt zingen. Maar het was dát of aan het werk in het magazijn in de detailhandel, waar altijd wel één Post Malone-lookalike aan het lanterfanten is. Post pleurt meerdere lagen stemvervorming over zijn lelijke vocals heen, laat driekwart van zijn nummers door anderen invullen en is op deze manier goed voor pakweg 25 miljard streams, want de mensheid anno 2022 is nu eenmaal verdorven en houdt van spuuglelijke dingen. Ik hou juist niet van lelijke dingen. Ik wil geen Post Malone in mijn oren, geen oorlog in Oekraïne, geen toeslagenouders in de schulden. In die volgorde natuurlijk. Bij het beluisteren van Twelve Carat Toothache krijg ik zodoende twelve carat migraine. Dit is een plaat van lelijke bass heavy beats die als oude kaas verkruimelen wanneer je er met alles behalve overrated Earpods of Beats By Dre’s naar luistert. Dit is een plaat van kansloze tekstuele borstklopperij plus de meest hysterische autotune-zang die je ooit hoorde. ‘Why’d you have to go and fucking ruin my day?!’ schreeuwt Post Malone ergens. En ik dacht: ja, waarom?