Terwijl postpunkbands om het hardst schreeuwen dat wat ze maken toch echt niet onder postpunk valt, durft onze Mexicaanse ambientvriend Murcof voorzichtig te suggereren dat zijn nieuwe album schatplichtig is aan die veelkoppige stroming waar we bij OOR zoveel van houden. Het duurt wel even – en daarmee bedoel ik een eeuwigheid – voordat die postpunkinvloeden zich in Tomorrow Part II eindelijk aandienen. De kalmere stukken die eraan voorafgaan, moet je natuurlijk niet skippen, want die zijn a. op zichzelf erg fraai en b. noodzakelijk om het effect van de latere, meer uptempo nummers te doen gelden.
Sinds Cosmos uit 2007 heeft Murcof van alles uitgebracht, van studiosessies tot soundtracks en werk met derden, maar zelf beschouwt hij dit als zijn eerste échte album in zeventien jaar. De basis werd gelegd tijdens de pandemie (de beste man heet in het dagelijks leven overigens Fernando Corona, je kunt je afvragen of het een gemiste kans is of een verstandige keuze dat hij daar niets mee heeft gedaan). Hij noemt deze plaat nostalgisch. Dat heeft geloof ik meer te maken met het feit dat hij ter inspiratie zijn decennia-oude demo’s weer eens opzette dan met de muziek op zich. Die voelt eerder tijdloos dan vervlogen.