Segall heeft een voorliefde voor lo-fi-garagerock en psychedelische sixtiespop. Zijn Syd Barrett-tic is onmiskenbaar in Gold On The Shore, maar
net zo makkelijk wordt de bulldozer ingezet in Thank God For Sinners en Handglams. Van bubblegumpunk tot shoegaze en trash, Segall
beheerst veel stijlmiddelen en komt er vaak mee weg. Want hij heeft tunes, sterke liedjes die binnenstebuiten gekeerd ook overeind blijven. De
mooiste hier zijn The Hill en het bezwerende Love Fuzz – hoor hoe de drummer het niet kan laten om te versnellen! Ty Segall is een
buitenbeentje in zijn genre, een punkrocker die verder denkt. Het heeft er alle schijn van dat hij de belofte van Jay Reatard gaat inlossen. JOHN DENEKAMP