Ty Segall is het type punkrocker dat bakken met liedjes tegen de muur gooit en wel ziet wat er blijft plakken. Als we het samen met White Fence gemaakte Hair meetellen, is Twins zijn derde album dit jaar en minstens zijn tiende in totaal. Het wonderkind uit San Francisco lijkt niet veel na
te denken over zijn platen, hij neemt ze gewoon op met wie er toevallig beschikbaar is. Slaughterhouse is zijn meest solide album van 2012, Hair bevat vooral veel muzikale spielerei en op Twins komen alle kanten van zijn talent wel aan bod.

Segall heeft een voorliefde voor lo-fi-garagerock en psychedelische sixtiespop. Zijn Syd Barrett-tic is onmiskenbaar in Gold On The Shore, maar
net zo makkelijk wordt de bulldozer ingezet in Thank God For Sinners en Handglams. Van bubblegumpunk tot shoegaze en trash, Segall
beheerst veel stijlmiddelen en komt er vaak mee weg. Want hij heeft tunes, sterke liedjes die binnenstebuiten gekeerd ook overeind blijven. De
mooiste hier zijn The Hill en het bezwerende Love Fuzz – hoor hoe de drummer het niet kan laten om te versnellen! Ty Segall is een
buitenbeentje in zijn genre, een punkrocker die verder denkt. Het heeft er alle schijn van dat hij de belofte van Jay Reatard gaat inlossen. JOHN DENEKAMP