De tracks komen meer en meer tot leven naarmate je ze vaker hoort en net als bij zijn andere band doemen ook hier termen als psychedelisch, experimenteel en virtuoos op. De inspiratie wordt hier echter niet in de jazz, maar eerder in het werk van Robert Wyatt, 16 Horsepower, The Gun Club en Mark Hollis gezocht en gevonden. Zijn band doseert, producer Koen Gisen leidt de dynamiek in goede banen. Vaak klinkt Dockx desolaat en introvert, soms zwelt het gitaarwerk aan als in de beste postrocktraditie. Dit is een groeidiamant van een meesterlijk muzikant. WILLEM JONGENEELEN