De Californische garagerocker liet zich een kleine tien jaar geleden gelden als een opvallende figuur binnen een nieuwe generatie DIY-rockers, mede door zijn muzikaal vrij brede referentiekader. Segall stoeide met psychedelica, pop en punk in talloze vormen, akoestische liedjes, progrock, stoner, metal, glam, psychobilly, noem maar op. Zo’n jongen die snel verveeld raakt, want na intrigerende platen als Manipulator (2014) en Emotional Mugger (2016) volgde er steevast beukwerk van zijn hobbybandjes Fuzz of Goggs. Er zit niet echt een lijn in, maar op Ty Segall – de titel zegt het al – laat hij een doorsnede horen van wat er zoal mogelijk is. In het lang uitgesponnen Warm Hands schiet hij de progrockkant op, Orange Color Queen is een ontwapenend akoestisch liedje en Papers klinkt als obscure sixtiespsychedelica. Het beste is Segall als hij al zijn invloeden op een hoop gooit in puntige liedjes als Freedom en Thank You Mr. K, waarin je zowel The Kinks, T.Rex, Ramones als de vroege Pink Floyd terughoort. Al met al is Ty Segall weer niet hét meesterwerk dat hij al jaren in zich heeft, maar wel weer bovenmodaal goed.