‘Ga dan lekker in een ander land de lucht inademen als het je niet bevalt’, tweette Geert Wilders in juli naar aanleiding van wat opmerkingen van Typhoon in Zomergasten. Voor het eerst in mijn leven was ik het met de PVV-leider eens. Want waarom zou Glenn de Randamie in hemelsnaam in dit rotland willen blijven?
Hij kan z’n mond niet opendoen zonder dat racisten ‘m willen muilkorven. En nu door de coronacrisis is gebleken dat het merendeel van de Nederlanders geen reet geeft om muziek, kunst en andere uitingen van cultuur, moet muziek maken ook aanvoelen als een ondankbare bezigheid. Dus inderdaad, Typhoon: waarom niet een poosje de lucht van een ander, meer dankbaar land inademen? Een land dat wél waardering heeft voor wat je te vertellen hebt en wél inziet wat een geweldige muzikant je bent. Dat laatste blijkt maar weer eens op Lichthuis, Typhoons eerste volwaardige album sinds de in 2015 verschenen Nederpopklassieker Lobi Da Basi.
Een plaat als een tjokvolle cocktail, omdat in een kleine drie kwartier vele verschillende smaken komen bovendrijven én omdat je er een warme hartstreek van krijgt. Want waar de breed geliefde Diederik Gommers iedere avond vraagt om verbinding, daar gaat de breed afgebekte Typhoon er al jaren actief naar op zoek. Op de mooiste momenten van Lichthuis maakt hij connecties. In het ingetogen Walnootboom kijkt hij bijvoorbeeld over de schutting bij Paskal Jakobsen van Bløf voor een song van zo’n toegankelijke schoonheid dat zowel de OOR-lezer als de Ik Hou Van Holland-kijker ‘m straks uit volle borst zal meezingen.
In Roos Rebergen vindt hij de perfecte match voor een weifelend liefdesliedje (Alles OK) en in de door gospel bestoven parel Alles Is Gezegend voel je de lange vriendschap met gastrapper en -zanger Freez. Wat opvalt is dat Typhoon zich meer en meer ontpopt als een soort predikant, een zanger en een liedjesmaker. Lichthuis staat vol euforisch gezongen boodschappen over liefde en licht. Daarin zit ‘m ook het enige punt van kritiek. Op de hyperactieve Afrofunk-, jazz- en hiphopfusie van Botoman en het zwaar bassende slot van Ogen Dicht na tref je hier geen tracks aan die het publiek van een grote concertzaal in een grote stuiterbal zullen doen veranderen. Maar ach, stuiteren doen we de komende tijd toch niet. Liefhebben en het licht zien hopelijk wel.
