Wanneer de Gamblers op hun best zijn, klinken ze als een combinatie van Against Me! en Rancid. Grappig genoeg is dit vooral op het eerste (Dissdissdisskisskisskiss) en het laatste nummer (Victory Lap) het geval. Toch knap, dat dit minste album van de Amerikanen nog altijd de moeite van het luisteren waard is. Volgende keer willen we wel weer wat meer zweet ruiken.