Het is niet voor niets dat leden van My Chemical Romance en Fall Out Boy rondlopen in Jawbreaker-shirts. Zonder Jawbreaker hadden deze twee bands niet eens bestaan. Als een van de eersten verwerkte de toen 22-jarige Blake Schwarzenbach persoonlijke, emotionele teksten in punkrocksongs . . .

Het drietal uit San Francisco bleek zijn tijd in 1990 ver vooruit en maakte met debuut Unfun een rauwe plaat die ergens tussen hardcorepunk en poppunk inzit, met hints naar de later populair wordende grunge. We zijn twintig jaar verder en ter gelegenheid van die verjaardag nam drummer Adam Pfahler de nummers onder handen. Opener Want is nog altijd een van de beste emotionele punknummers ooit gemaakt. Op Unfun klinkt Jawbreaker ongepolijst, soms zoekende, maar altijd oprecht en als zichzelf. Want hoeveel poppunkbands tegenwoordig ook zingen over verbroken relaties en gebroken harten, niemand kon het zo poëtisch als Schwarzenbach. Ook het karakteristieke spel van bassist Chris Bauermeister zorgt voor een eigenheid waar de meeste bands alleen van kunnen dromen. Zoals op Busy en Fine Day, waarin de basgitaar een geheel eigen leven leidt. Unfun is geen foutloze plaat en zeker niet het meest complete album van Jawbreaker, maar – ook door de toevoeging van de EP Whack & Blite – een absolute klassieker.