Hoe makkelijk een nummer als Let Yourself Go – die zin wordt in de drie minuten die het nummer duurt ongeveer honderd keer uitgesproken – ook mag klinken, de opzwepende manier waarop Armstrong zingt, de pakkende drumpartijen van Tré Cool, het is weer de Green Day waar we in 1994 allemaal verliefd op werden. Niet dat de drie opzichtig teruggaan naar het geluid van Dookie overigens. Daarvoor neigt ¡Uno! teveel naar powerpop. Helemaal niet erg. Zelfs dancetrack (!) Kill The DJ is stiekem best wel lekker. Twee echte missers staan er op dit album dat volgens de band zelf bedoeld is om ‘in feeststemming te komen’. Sweet 16 is echt te zoet en neigt wel erg veel naar de emopopbandjes van nu en afsluiter Oh Love is simpelweg niet spannend genoeg om vijf minuten spannend te blijven. Er blijft genoeg over. Nuclear Family, Carpe Diem, Loss Of Control, allemaal hits. En wat is het fijn om Armstrong weer eens gewoon ‘We’re all crazy’ te horen zingen in plaats van moeilijke teksten die in een groter geheel moeten passen. Het is juist de simpelheid die van ¡Uno! zo’n lekker album maakt. Niets meer, niets minder. Deel 2 (¡Dos!) belooft het garagepunkalbum van Green Day te worden. Ik kan niet wachten.