Met gesyncopeerde beats, ultradiepe baslijnen en, nóg meer dan bij zijn voorlopers, drastisch uitgeklede arrangementen. De kleur komt van de effecten, zoals bij de originele Jamaicaanse dub, niet van de instrumenten. Afijn, dubstep dus. Traag, donker en broeierig. Bijna verstikkend, zo donker was Burial. Untrue is wederom een plaat voor de nacht. Het is de soundtrack bij de taxirit van de club naar huis, dwars door de stad die nooit slaapt, terwijl in je hoofd de stemmen en de muziek nog nazoemen, verdoofd als je bent door drank, drugs en decibellen, vertelde Burial in een zeldzaam interview aan The Guardian. Hij noemde zijn tweede plaat ook een ode aan de euforische rave-muziek met haar galmende diva’s – muziek gemaakt door anonieme producers, net als de jonge Zuid-Londenaar die zijn identiteit ook nu weer niet wenst te onthullen. Die diva’s – gesampled, upgepitcht en in flarden gebruikt, nooit als ‘echte’ zangeressen – zijn wel het grootste verschil met zijn debuut. Ze brengen licht in de duisternis. Een lichte tinteling. Seks misschien. Maar verder schuilt er vooral gevaar om de hoek van de straat. Dog Shelter, Near Dark, Archangel, Shell Of Light – het zijn spookachtige beelden die Burial oproept. Ghost Hardware en Homeless zijn de grimmigste en (daarom?) beste nummers, met bassen als stofzuigers en springerige garagebeats. Bijna is het plezier van de dansvloer voelbaar. Maar altijd is er die onderhuidse spanning. ‘Inner city life, inner city pressure,’ de gevleugelde openingswoorden van Goldie’s meesterwerk Timeless, schieten meermaals door mijn hoofd. In die traditie mag je Untrue gerust plaatsen: de lijn Massive Attack-Tricky-Goldie, eindigend bij het Locked On-label dat helaas nooit een klassiek album voortbracht. Het is de neerslag van de urbane smeltkroes die Londen heet. Waarbij nogmaals gezegd dat Untrue donkerder is dan Mezzanine, Pre-Millennium Tension en Terminator bij elkaar.