Té veel, want een wereldplaat was het niet. Zijn daaropvolgende terugkeer naar good old Bright Eyes resulteerde in het onstuimige en veel persoonlijkere The People’s Key (2011). De release van Upside Down Mountain, uitgebracht onder eigen naam en gemaakt zonder The Mystic Valley Band, is goed nieuws voor wie Oberst het liefst zo ingetogen en poëtisch mogelijk heeft. Het is een melodieuze plaat, waarop de Amerikaanse taalkunstenaar ons als vanouds de mooiste kleine verhaaltjes voorschotelt. Zo indringend als in zijn beste dagen, ten tijde van Cassadaga en I’m Wide Awake, It’s Morning, wordt het zelden, maar dat zal ongetwijfeld met de leeftijd – van zowel maker als ondergetekende – te maken hebben. Oberst is milder geworden (‘There are hundreds of ways to get through the day’), zonder het venijn te verliezen (‘There is no dignity in love’) waaraan hij zijn status van emo-messias te danken heeft. Upside Down Mountain is dan wel niet het gehoopte meesterwerk, maar de honger is tenminste weer even gestild. TOM SPRINGVELD