De 24 seconden aan klassiek pianospel in openingstrack Divided blijken de stilte voor de storm. In dat nummer klinkt Navarone uiteindelijk als de uitbundige, strakke rockband met die twee sterke gitaristen en die rockzanger uit duizenden. Op V – u raadt het al, hun vijfde album – komt die piano overigens wel nog geregeld terug.

In de ballade Heroes Someday bijvoorbeeld, met ook veel strijkers, een van de tracks die aantonen dat Navarone op dit album vrij resoluut de kant van Queen, Muse (zonder de bombast) en de rustige kant van Foreigner op schuift. Zanger Merijn van Haren viel al eens in bij The Analogues voor een Beatles-song, maar een niet te hoge Freddie Mercury-uithaal kan hij ook best aan. Melodieus en harmonieus behoren deze rockers nog altijd tot de top van Nederland. Nu nog hits. En waarom zouden enkele van die net iets minder harde songs, mede geschreven en auditief vormgegeven door muzikant/producer Gordon Groothedde (bekend van zijn werk voor Krezip, Floor Jansen, Armin van Buuren en onlangs nog Boudewijn de Groot), géén hits kunnen worden? Laten we eens beginnen met Can’t Love en Come What May, of met het in samenwerking met JB Meijers geschreven Wire. Mierzoet wordt het nergens, maar veel gevoeliger – en toegankelijker voor een breed publiek – klonk Navorone nog niet eerder.