Een album met een glansrol voor de Gouden Keeltjes van het duo, waarmee ze het ene na het andere bloedstollende folkpopliedje tot een schitterend meerstemmig einde brachten. Tránen zo mooi. En dat ’t muzikaal eigenlijk best wel slapjes – of op z’n minst onopvallend – was, nam ik op de koop toe. Om het daaropvolgende ‘succes’ van Champs even in perspectief te zetten: hun optreden in de bovenzaal van Paradiso in maart 2014 bracht ongeveer tien man/vrouw op de been, onder wie uiteraard uw dienaar (turned fanboy). Vamala is, gezien de vlotte geboorte, de niet zo heel erg Moeilijke Tweede van Champs en hij is nog een paar streepjes gladder en zoetgevooisder dan het debuut. Maar ik beken andermaal: ik vind ’t heerlijk, die op het randje van gay balancerende stemmen, die – na enig doorbijten op z’n Pet Shop Boys – verslavende melodieën en die ongevaarlijke teksten over liefde, dromen, reizen, verlangen en het platteland van het eiland Wight, waar de broers opgroeiden. Maar dat alles zegt waarschijnlijk meer over mij dan over Champs. Ik vrees dat ik er een guilty… O nee, wacht.