In 2000 zette het overgebleven trio zonder gitarist Toon Moerland op het door velen zwaar onderschatte I’m Not A Senseless Person, At Least I Don’t Want To Be al een nieuwe koers in.
In alle rust en met minimale middelen werd in een thuisstudio het improviseren herontdekt. Dat leidde tot een groot aantal supergevoelige liedjes, waarin passie en tijdloosheid overheersten. Volgens de één commerciële zelfmoord, volgens de ander artistiek gezien het beste album van Hallo Venray ooit. Beide partijen hadden gelijk. Gelukkig onderkenden ware liefhebbers met oren voor pure popliedjes, werkzaam bij het label Excelsior, wel degelijk de speciale kwaliteiten van songschrijver Henk Koorn en moorddrummer Henk Jonkers.

Op Vegetables & Fruit naast een heldere blik op de grote wereld (vol kleine dingen direct om hen heen) ook een paar stevige uithalen in het korte Kicking, smerig snarenjankwerk in I Know What The Problem Is en een intense gitaarsolo – waar Neil Young trots op zou zijn – in Orange.

Toch bestaat het overgrote deel hier wederom uit overgevoelige liedjes over liefde, vertrouwen, warmte en teleurstellingen, die er, net als voorheen bij de Amerikaanse band Low, voor zorgen dat de wereld heel even wat langzamer draait en alleen echte emoties ertoe doen. Is dit volmaakte schoonheid of onthaastingspop voor softies? Wederom allebei juist. Beluister songs als Weirdo, Same Feeling en het op My Morning Jackett gelijkende Holy alleen in een stille ruimte en er gaat een wereld voor je open. Of was u al bekeerd? WILLEM JONGENEELEN