Nihill heeft begrepen dat blackmetal niet alleen gaat om impact en hersenloos shockeren. Laag over laag over laag over laag wordt hun muziek minutieus getectyleerd met drums als geweersalvo’s en gitaren als circelzagen. Bij elke laag wint de muziek aan stootkracht en elke overgang doet de adem stokken in afwachting van de volgende overdonderende riff. De demonische zang is de smeerolie in de machine, waarvan alle knoppen op standje ‘totale vernieling’ staan. Het trage Kolos (dat zijn naam eer aan doet) en de snelheidsduivel Morbus zijn niet alleen elkaars uitersten, maar ook de twee hoogtepunten van het album. Tussen die twee uitersten bouwt Nihill niet naar een climax; de plaat is één grote climax. Na acht nummers ben je uitgeteld. Gepijnigd. Kapot. Maar dan lonkt de repeatknop. Verderf is verslavend.