Albumopener Anti-glory is wat mij betreft een van de singles van het jaar. Holle drums, een simpel maar effectief basloopje, zo’n pesterig C86-gitaartje dat als een mug om je hoofd zoemt (elders op het album krijgt Gang Of Four een moddervette knipoog), een verslavende zangmelodie, een loepzuiver koortje en een retestrakke break (dance, dance, dance!) die vooral opvalt doordat het nummer voor de rest nogal een uit-de-losse-pols-vibe heeft.

Het te lange outro verraadt de ambitie – of het tegenovergestelde ervan – die ook al in de titel besloten ligt: ze kunnen het best hoor, pakkende liedjes schrijven, maar waarom zouden ze? Liever begraven ze zichzelf onder in het rood schietende gitaren, grofkorrelige opnametechnieken en, jawel, jams. Het vervelende van jams is dat ze veel te lang duren en nergens heen gaan. Leuk om te spelen, een kwelling om naar te luisteren. Die van Horsegirl zijn in een vingerknip voorbij, maar omdat je ze associeert met eindeloosheid en kunt dromen hoe ze verder zouden zijn gegaan, bespaar je in zekere zin tijd door naar dit album te luisteren. Ja, dat klinkt ingewikkeld, maar tijd is dan ook een ingewikkeld concept, waar romanciers, filosofen, kunstenaars en natuurkundigen die er te lang over nadachten letterlijk waanzinnig van zijn geworden. Pas maar op.