Ik wil, maar ik kan niet. Dat was jaren geleden het eerste wat ik dacht bij het horen van de naam van deze mafkezen uit Stockholm. Wel zin hebben, maar zonder hulp niets klaarmaken – waarom zou je daar je geuzennaam van willen maken? Tot ik ze live over dat podium zag vliegen, het publiek gek zag worden en de band wel degelijk een aantal sterke songs bleek te hebben die je vooral niet te serieus moest nemen. Dacht ik.

Inmiddels is er dit vierde album, waarop de band zijn zoektocht naar de reden en het nut van de menselijke complexiteit voortzet. Daarbij lijkt het dat de drang naar liefde het zicht op veel verschrikkingen van de huidige realiteit in de wereld nog steeds sterk vertroebelt. Muzikaal zijn er sexy grooves en potige (post)rocksongs, en is er punkfunk, jazzfunk, eighties-electrorock en zelfs een freejazz-slotakkoord aan een van de vele hilarische songs. Moeten we deze zotte Zweden dankzij hun grappige maar ongetwijfeld welgemeende bespiegelingen over complotdenkers op social media en onze ongezonde levensstijl – mede mogelijk gemaakt door mensen die voor heel weinig geld keihard werken in fabrieken ver weg – misschien toch wat serieuzer gaan nemen? Kortom, de evolutie gaat zowel muzikaal als tekstueel door. Nooit verwacht dat er zoveel balans zou komen te zitten in hun drang naar absurdisme en muzikale experimenteerdrift.