Hoog tijd voor wat vuige retrorock zelfs, want vorige plaat New Crown (2014) stilde onze honger naar vervlogen tijden niet echt. Op Victorious is vriend Stockdale beter in vorm. De riffs zijn weer dikker dan de chococladevlokken van Venz, de referenties naar Black Sabbath, Pink Floyd en Led Zeppelin zijn talrijk en de uithalen van de frontman klinken dankzij sterproducer Brendan O’Brien weer als vanouds. Sterker nog: dichter bij de titelloze debuutplaat uit 2005 kwam de band niet eerder. Opener The Love That You Give bijvoorbeeld bevat alles wat Wolfmother zo opwindend maakt, verpakt in tweeënhalve minuut awesomeness. In Pretty Peggy houdt Stockdale het daarentegen klein: hij zingt dat ie in de stromende regen staat en dat rozen rood zijn, we horen wat gefluit en staan ineens midden in de jaren zestig. Daarna neemt City Lights je mee naar de jaren tachtig, compleet met glamrock-achtige gitaarmelodieën. Net als in single en titeltrack Victorious overigens, al is dat nummer wel heel erg een buiging naar AC/DC en Guns N’ Roses. Aan de andere kant: als zij in de eighties stadions konden vullen, waarom Wolfmother dan niet in 2016? De productie van O’Brien geeft Wolfmother een groots geluid zonder dat het glad wordt en geeft Stockdale de ruimte om te excelleren. Bovenal voelt Victorious als een korte trip door de tijd. Tien nummers, iets meer dan een half uur en daarna ben je weer thuis. Precies zoals een Wolfmother-album hoort te zijn.

Victorious van Wolfmother gratis thuisbezorgd krijgen, samen met nog drie andere ronkende rockplaten (van De Staat, DeWolff en Birth Of Joy)? Neem dan nu een abonnement op ons prachtblad! Klik hier voor alle info.