Tien jaar geleden stond in OOR een recensie van Charlie Jones’ Big Band, de naam waarachter een jong ongeleid projectiel annex donkere ziel – ooit geboren als Jan Verstraeten – schuilging. De Vlaming kon of wilde nog niet kiezen tussen rock, folk, soul, gospels en rootsmuziek, vervaardigd in de traditie van Tom Waits.
Twee jaar geleden kwam de tevens als dichter, beeldend kunstenaar en illustrator actieve singer-songwriter – inmiddels onder eigen naam – met Cheap Dreams, een stijlvaste, verstilde soundtrack van de roadmovie die zich vooralsnog alleen in zijn hoofd afspeelde. Violent Disco laat wederom een breder spectrum horen van deze Vlaming met oog voor traditie en schijt aan hokjes of regels. De duivel zwerft nog altijd in zijn hoofd rond en die nachtelijk actieve vampier is ook nog steeds niet ver van zijn bed. Die openingstrack laat zich ondanks dat vederlichte stemgeluid van Verstraeten beluisteren als een klassieker die Screamin’ Jay Hawkins vergat op te nemen. De song blijkt tevens het startschot van een album waarop Verstraeten eerst alle ellende van zich af wenst te dansen, maar daarna toch weer in duistere steegjes weet te verdwalen en op foute dames stuit die de vampier in hem naar boven halen. Eenmaal tot rust gekomen blijkt dat dit dynamisch mens ook tot veel liefde in staat is, al vergrijpt hij zich in Hit Me Baby (een niet als zodanig op de hoes vermelde cover van One More Time) ook gewoon schaamteloos aan Britney Spears. Machtig mooie plaat!
