Clinic mocht ooit van Thom Yorke mee als voorprogramma tijdens de Kid A-tournee. Omdat hij het experiment van dit kwartet uit Liverpool en hun niet aflatende drang naar verandering zo waardeert . . .

Dat vertrouwen in Clinic wordt nog altijd niet geschaad. Op dit vierde album vliegt het geluid van Clinic weer alle kanten op. De heren noemen het zelf een partyplaat, en daar zit wel wat in. Voor hun doen houden ze het redelijk simpel en direct. Ze blijven dichter bij het liedje en dat liedje wordt ook steeds beter. En Clinic houdt best van zwarte en meer wereldse muziek, zo horen we nu een aantal keren. Toch blijven ze ook streven naar een eigen ultieme variant op de psychedelische jaren zestig en schrijven ze daarnaast ook nog gewoon heerlijk korte, felle punkpopliedjes én zowaar redelijk zoete ballades, vaak wederom voorzien van die karakteristieke melodica. Het meest opvallende nummer is openingstrack Family, een ballroom stomper met invloeden van Beefheart, althans volgens hun bijgeleverde bio. Ik houd het meer op een vrij schaamteloze remake van The Price Of Love van The Everly Brothers, maar dan in de versie van Bryan Ferry. WILLEM JONGENEELEN