Filmisch, meeslepend, sfeervol en soms zelf ‘sferisch’ – muziekrecensenten hebben een tas vol termen om muziek als die van Old Fire te beschrijven. Terecht ook wel, want de muziek op Voids, het tweede album van componist John Mark Lapham onder deze naam, is al deze dingen, behalve ‘bolvormig’ misschien.

Met behulp van dronende blazers, diepe drums, romantische pianomotiefjes én namen als Bill Callahan, Emily Cross (Loma) en Julia Holter laat hij ons verdwalen in een romantisch-griezelig bos, een bos waar het verdwalen zelf spannender is dan de wilde dieren die je tegenkomt. De door Callahan gezongen uitschieter Don’t You Go, een cover van John Martyn, is omgeven door een angst voor eenzaamheid en het verwoed afwenden van een reeds gemaakte beslissing. Een aantal nummers eerder heeft Emily Cross ons dan al bij de hand genomen op het in een claustrofobisch crescendo ontsporende Blue Star en moet de deconstructie van Julia Holters eigen Window nog komen. Het is tijdens het instrumentale tweede gedeelte van de plaat, de suite Voids I-IV, dat de aandacht wat verslapt. De drones-met-ornamenten die ons hier worden voorgeschoteld, missen de spanning en de leidende hand van de eerste helft, en laten de luisteraar wat onvoldaan achter – de verleiding is groot om het verdwalen te laten voor wat het is en de auto weer eens op te zoeken. Het is mooi, zeker, maar blijft toch wat achter bij de meeslepende, filmische en sfeervolle eerste helft.