Di-rect kwam ermee weg en The Ex werd er niet minder van. Als je lang nadenkt, kun je vast meer voorbeelden bedenken, maar meestal betekent het vertrek van een zanger de doodsteek voor een band. De relatie die je opbouwt, loopt nou eenmaal voornamelijk via de stem, toch het menselijkste instrument dat we kennen.
Er zullen vast Radar Men-fans zijn die er moeite mee hebben dat Niels Koster de microfoon heeft overgenomen. Zijn knokige geschreeuw wijkt flink af van de demonische zang van zijn voorganger. Maar in den beginne had deze band niet eens een zanger. Het gaat er bij Radar Men From The Moon vooral om wat er achter de zang gebeurt. Het piepen en kraken, het zuigen en pompen.
Op Vomitorium doet de band dat aanzienlijk minder spacey dan op het gros van hun oude materiaal. Dit is log industrieel beukwerk. Treinen over roestig spoor, schepen die langs kades schuren, hamers op aanbeelden in loodsen. Soms gejaagd (Psychic Warfare Now), vaker traag (Speech Of A Hammer). De momenten waarop Koster de hoofdrol opeist, zijn het minst sterk. Laat hem maar opgaan in het ontregelende geweld van zijn bandmaats. Hoe onzichtbaarder het individu, hoe krachtiger de massa.