Ze begint negen maanden vooraf in de sterke opener Stonemilker, waarin ze zingt over een relatie die op slot zit en waarbij er geen enkele communicatie is. Dan volgen nummers over onzekerheid (Lionsong, vijf maanden voor de breuk) en het afscheid (History of Touches, drie maanden voor de breuk). De daadwerkelijke breuk wordt niet bezongen, maar wel het verdriet twee maanden later (Black Lake). Dat is ook het punt waarop het album topzwaar wordt. Björk is al niet de toegankelijkste, maar als ze enkel begeleid door wat strijkers tien minuten lang van hoog naar laag en terug jodelt, moet zelfs de meest geïnteresseerde luisteraar afhaken. Zo’n nummer als Atom Dance met Antony Hegarty – vreemd genoeg stopt vanaf hier het thema met de maanden – is ook al een moment om met je hoofd op tafel te gaan liggen. Pas als er op het einde, in Mouth Dance, weer een gevaarlijkere beat in de muziek komt, leeft Vulnicura op. Op dit album, waarop de zangeres wordt bijgestaan door producer Arca (o.a. FKA Twigs), lijdt Björk aan een typisch kunstenaarskwaaltje. Ze tracht zich te onderscheiden door te kiezen voor afwijkende ritmiek, maar kopieert vooral zichzelf en voegt weinig toe aan de ‘nieuwe muziek’. Daarnaast zijn haar teksten, hoe tragisch ook door de scheiding en het gebroken gezin dat achterblijft, redelijk eendimensionaal. Ze zit in de slachtofferrol, dat is te begrijpen, maar het zorgt ervoor dat het moeilijk is om erin mee te gaan. De muziek voegt zich ook niet naar de tekst; de muziek bij de onzekerheid had ook bij het verdriet gepast. Vulnicura is misschien goede zelftherapie voor Björk, maar geen grootse aanvulling op haar oeuvre.

Actie: als je nu een abonnement neemt op OOR, dan krijg je van ons een pakket met de nieuwe albums van Chvrches, Lana Del Rey, Florence + The Machine en Björk cadeau! Klik hier voor meer informatie.