Neem Ride: zelden was het woord ‘bezwerend’ zo van toepassing op een liedje. De opbouw, de koortjes, de onrustige drums. Net zo makkelijk schudden de vier er vervolgens een swingend nummer als Don’t Look Back uit. Op zijn best is de band in liedjes die beide kenmerken hebben, zoals het werkelijk prachtige Call My Name en Ghosts. En het mooie is: Kensington heeft iets eigens. Want ondanks dat de invloeden talrijk zijn (noem alle Britpopbands maar op), is het de Utrechters gelukt om anders te klinken. Behalve in It Doesn’t Have To Hurt dan, daar wordt het ineens wel erg Editors-achtig. Het is het enige mindere nummer op een plaat die verder zowel in een intieme setting als op een festival tot zijn recht kan komen. Je ziet de springende weides gewoon voor je bij We Are The Young. Beste Nederlandse plaat van het jaar. Tot nu toe, zeggen we er dan voor de zekerheid bij.