Zijn nieuwe soloalbum Waiting On A Song is geen uitzondering op die regel. Het is een echte liedjesplaat geworden, bedoeld als ode aan zijn thuishaven Nashville. En aangezien deze Black Key een serieus muziekverslaafde met verstand van zaken is, hebben we hier niet te maken met een clichématige cowboyplaat maar met een album dat álle smaken en sounds die Nashville rijk is huldigt. We horen countrysoul met Motown-invloeden, gospel, roots, rockabilly en blues, zowel elektrisch als akoestisch. Goedgehumeurde zang en opbeurende instrumentale passages – waarvan een aantal wordt ingespeeld door passende gastartiesten als Mark Knopfler, John Prine en Pat McLaughlin – maken van Waiting On A Song daarnaast Auerbachs meest zonovergoten project tot nu toe. Dat hij op de hoes in een berg herfstbladeren ligt en niet op een strandstoel is vanwege zomerse oorwurmen als Shine On Me en Malibu Man eigenlijk onbegrijpelijk. De lage instapdrempel en hoge verslavingsfactor van deze songs betekent overigens niet dat we hier te maken hebben met simpele of onoriginele muziek. Ieder liedje is ontzettend gelaagd, met tal van instrumenten diep in de mix, en de filmische Black Keys-signatuur is weer volop aanwezig. Denk aan pistoolschoten (Livin In Sin), gitaarlicks die wegzoeven als de Road Runner (Cherrybomb) en Ennio Morricone-achtige strijkers (King Of A One Horse Town). Auerbachs missie is geslaagd, want Waiting On A Song klinkt zoals we ons Nashville voorstellen. De plaat ademt passie, liefde en ambachtelijke muzikaliteit.