De muziek, geproduceerd door Charlie Andrew (ook verantwoordelijk voor de platen van Alt-J), kabbelt vrij rustig voort, maar bevat elementen die normaal gesproken niet in folkliedjes passen. De pistoolschoten in Animal Fear, de sirenes die zachtjes loeien op de achtergrond van Open Wide of de donkere brom in Undone, Undress. Het knappe aan het materiaal van het voormalig Burberry-model is dat deze elementen nu dus wél passen. De Britse wil koste wat kost geen traditioneel folkmeisje zijn. En dat lukt. In eerste instantie lijkt dit album namelijkredelijk straightforward, met nummers die misschien zelfs iets te veel op elkaar lijken. Maar alles heeft een subtiele twist, of het nou een onverwacht instrument is of Hackmans zware, nét niet zuivere stem, waardoor de plaat een soort onderhuidse dreiging opbouwt. We Slept At Last is een duister, bij vlagen vreemd maar altijd spannend debuut.