Beth Orton mag zich tot de hoge adel van de indiefolk rekenen. Niet dat we hier te maken hebben met iemand die ieder jaar hetzelfde album vol fluisterliedjes uitbrengt – integendeel. Ieder album verkent Orton de hoeken van haar zelfgemaakte landschap en duwt de horizon voor zich uit.

Van de zeer stevig in de nineties gewortelde triphopinvloeden op bijna-meesterwerk Trailer Park via de gitaarpop van Sugaring Season naar de uitgestrekte vergezichten op het nieuwe Weather Alive, zes jaar na haar laatste album. Zonder schroom stapt Orton hier de wijde wereld in, wandelschoenen aan, goed kijken, de bomen zien, de velden, het weer. Haar stem klinkt ouder, bedachtzamer ook, het kraakje verraadt rust. Dit is een folkplaat, zeker, maar zoals John Martyn het op Solid Air deed. Vol twinkels, ornamentjes, instrumenten ver weg maar toch dicht op de huid, gestructureerd maar toch vrij. Het is Beth Orton versus de ruimte om haar heen, een plek vol leven en beweging. Daar moet de tijd voor genomen worden en dat doet Orton dan ook. Geen liedje onder de vier minuten – de twee uiteinden van de plaat tikken zelfs de zeven aan, iedere seconde even goed verzorgd. Veel variatie in tempo gaat u daar niet vinden. Een cynicus zou dat saai kunnen noemen, maar dat is dan iemand die zich weigert te laten betoveren en daar zijn weer andere muzikanten voor. Een prachtplaat van een vrouw die niets meer te bewijzen heeft.