Het verhaal van de nu 24-jarige Pip Blom begint met haar blog The Road To Glastonbury, een doel dat in 2019 – luttele maanden na het verschijnen van de debuutplaat Boat – al gehaald werd. Vroege singles als Hours en Truth (2016) kwamen snel op de playlist van BBC6 terecht. De focus ging bewust vol op Groot-Brittannië, waar er voor de indiepop van Pip Blom potentieel een veel groter publiek is dan hier.

De tot kwartet uitgegroeide Amsterdamse band tekende bij het Heavenly-label en toerde zich het snot voor de ogen in de UK. Gelijk doorpakken was in 2020 een lastig verhaal, maar Pip Blom nam wel vorig najaar al dit tweede album op in de Big Jelly Studio’s in Ramsgate. Dat de bandleden daarvoor eerst twee weken in quarantaine moesten, namen ze op de koop toe.

Welcome Break ligt rechtstreeks in het verlengde van Boat en bevat weer veel pakkende gitaarliedjes met relatief ingetogen coupletten, gevolgd door uitbundige refreinen die zich snel in je hoofd nestelen. Nog iets sneller dan die van Boat, ze zijn wat puntiger geworden. Niet vernieuwend of verrassend (praktisch alle liedjes zijn hetzelfde opgebouwd), wel altijd aanstekelijk en energiek. You Don’t Want This en Keep It Together zijn typische Pip Blom-singles die je op elke indieplaylist kwijt kunt – en vast toekomstige livefavorieten. Het melancholieke Different Tune en charmant rinkelende Faces hebben dat onweerstaanbare van Britse indiepop uit de eighties en vroege nineties.

Het rond een grimmige gitaarriff opgebouwde I Know I’m Not Easy To Like wijkt met z’n strakke postpunkritme en noisy gitaarwerk als enige echt af van de beproefde formule. Verder klinken de no-nonsense-gitaarliedjes directer dan op Boat – de band produceerde deze plaat zelf. Op Welcome Break is de Pip Blom-sound gefinetuned en zijn de liedjes nog iets sterker geworden. Glastonbury kan vast weer snel aan de touragenda worden toegevoegd.