Kun je voor altijd een veelbelovende artiest blijven? Wel als het aan Momma ligt. Deze indierockers uit Brooklyn hebben al tien jaar en vier albums op de teller. Toch worden ze, ook bij het verschijnen van album nummer vier, weer als ‘upcoming band’ naar voren geschoven. Hoog tijd voor die verdomde doorbraak, moeten frontvrouwen Etta Friedman en Allegra Weingarten gedacht hebben, want Welcome To My Blue Sky is Momma’s meest gepolijste plaat tot nu toe.

De basis is in principe hetzelfde als altijd: die cheeky combinatie van Pavement-achtige slackerrock, grunge en bubblegumrefreinen. Alleen klinken die refreinen nu nog iets zoeter dan normaal en zijn er wat drumcomputers en akoestische gitaren de plaat binnengeslopen. Het steekt allemaal wel érg goed in elkaar, waardoor het soms lijkt alsof je naar de soundtrack van een tienerserie uit de jaren nul luistert. Ook de teksten lijken af en toe direct uit het dagboek van een 16-jarig meisje gescheurd (‘Really can’t believe you didn’t tell her / Do you think she knows we’re back together?). De slackercharme mag dan verdwenen zijn, de catchy melodieën zijn dat allerminst. Ohio All The Time is een oorwurm van jewelste en ook Rodeo en de titelsong nestelen zich moeiteloos in je hersenpan. Oké, Welcome To My Blue Sky is een wat fletse plaat, maar wel eentje met een paar onvervalste bangers erop. Momenten waarop maar weer eens duidelijk wordt hoeveel, eh, potentie Momma heeft.