Hoe ze dat doen? Volgens het beproefde ‘schreeuwtje hier, zoet refreintje daar’-concept. Het levert een handvol erg fijne nummers op: Front Row Seats To The End Of The World – met geweldige breaks – bijvoorbeeld en het gemeen catchy Aftertaste. Aan de andere kant zijn er ook vullers als Medicated en Sixteen, met de lelijkste gitaarriff van het jaar. Ze blijft Funeral For A Friend voor altijd die band die je zonder problemen ’s middags op ieder punk- of hardcorefestival kan zetten, maar die nooit goed genoeg zal worden om te headlinen. En dat is best pijnlijk na vijf albums.