Na een verdwaalde bluessample uit het begin van de vorige eeuw duurt het slechts enkele ogenblikken voordat dat typerende geluid zich opnieuw openbaart. Ondanks alle nieuwe technische middelen en het – op dit album voor het eerst – ontbreken van zanger Jon King. Hij was de meester in het verveeld bezingen van ellende, onrecht, ongeluk en links georiënteerde vraagstukken. Totaal andere stemmen nemen hem waar, maar toch klinkt ook What Happens Next helemaal als Gang Of Four en dwalen de gedachten niet geheel onwillekeurig af naar de tijden van Paralysed en To Hell With Poverty. Dat moet dus toch in het spel van die dekselse Gill en die eerder al drastisch verjongde, maar met dezelfde funkpower spelende ritmetandem zitten. Gill bezit nog steeds dat ongemeen smerige, recht in je smoel uiteenspattende, rauw hakkende gitaargeluid. Het bezongen leed is moderner, de dissidenten zijn meer van deze tijd, maar het oude cynisme is gebleven. Als Alison Mosshart (Kills, Dead Weather) zich in Broken Talk en England’s In My Bones tussen die luide gitaar en knallende beats door manoeuvreert, blijkt dit Gang Of Four 3.0 opnieuw een verademing, ook binnen het huidige muziekklimaat. Zelfs het afwijkende Staubkorn, met de altijd geëngageerde Herbert Grönemeyer (die hier klinkt als… Herbert Grönemeyer), past binnen deze ruimere context. Wel benieuwd hoe ze dat live gaan oplossen, want deze muziek schreeuwt om optredens.