Ken je dat gevoel, dat je een band goed vindt vanaf het eerste akkoord dat je hoort? Stiekem weet je wel dat ‘t klinkt als tientallen andere bandjes, maar op dat moment maakt dat je even geen snars uit. Ik had ‘t met dit debuut van Veara, een fris poppunkgroepje . . .

Houd je van New Found Glory? Dan ook van Veara. Is Midtown je favoriete band? Veara vanaf nu ook. De vier houden niet van poespas, vinden skinny jeans voor mietjes en roepen minstens drie keer ‘whoa-whoa’ per nummer. Ik krijg er helemaal een ‘fuck school, schijt aan m’n ouders’-gevoel van! En dat was lang geleden, want als een album vandaag de dag als ‘poppunk’ wordt aangeprezen, weet al hoe laat het is: een als-je-haar-maar-goed-zit-band die net zoveel met punk te maken heeft als Lucky Fonz met zuiver zingen. Godsamme, wat is What We Left Behind een lekker ongecompliceerd album. Die snotterige zang, die allejezus harde drums (de drummer is een meisje, zo’n echte, die Fonz graag zou willen), die herkenbare hooks en natuurlijk de refreinen vol gang vocals, ze zorgen ervoor dat dit album een warm bad is voor iedere punkrockfan. Herfstdepressie? Winterdippie? Na What We Left Behind niet meer.