ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
Muzikaal zijn er echter meer overeenkomsten met het werk van Daan in Dead Man Ray, of komt dat alleen door die verwantschap in (praat)stem, intonatie en toon? Maxon Blewitt pakt op dit thuis in Antwerpen opgenomen nieuwe pareltje van de Belgische popmuziek uit met een geluid dat eerder Amerikaans dan Europees aandoet. Zijn eerste langspeler noemde Eriksson een mix van opgewekte pop en melancholieke blues. Op deze pure tweede pakt hij uit met vette gitaren, al dan niet elektronische ritmes en een paar fraaie damesstemmen (die van Laïs-engeltje Nathalie Delcroix en zus Eva uit Maskesmachine) onder die donkerbruine van hem. Ondanks een bepaalde rauwheid liggen de songs toch knap lekker in het gehoor. Maxon Blewitt neemt duidelijk meer risico’s dan op het eind 2004 verschenen debuut en verwerkt een nog breder scala aan Amerikaanse elementen uit zowel de roots- als de noisehoek, maar durft ook gewoon te rocken als Soulwax in zijn beste dagen. In de mooiste track, Old Boys Blues, schiet zowaar Lou Reed ten tijde van New York in mijn gedachten. Geweldige paardensprong voorwaarts, deze lekker stekelige tweede schijf. WILLEM JONGENEELEN