Phil Elverum alias Mount Eerie maakte met A Crow Looked At Me een hartverscheurende, invoelbare plaat over het veel te jong overlijden van zijn vrouw Geneviève. Het probleem van Alan Sparhawk is dat zijn Mimi Parker (overleden in november 2022) een integraal onderdeel was van zijn creatieve output. Samen waren ze Low, samen zongen ze hemeltergend mooi en samen voerden ze soms radicale veranderingen door in het geluid van Low.

Die band bestaat niet meer en voorlopig maakt Sparhawk solo geen muziek in de geest van Low. Dat bleek al op Le Guess Who? vorig jaar, waar hij vooral jam-achtige stukken speelde en veel met een wiebelige falsetstem zong. Sparhawk is letterlijk op zoek naar zijn stem in deze nieuwe realiteit. Zo ook op White Roses, My God, dat louter ietwat grimmige synthpop met soms hiphopbeats bevat. Sparhawks zang is volstrekt onherkenbaar door een nogal ongelukkig gekozen stemvervormer, die hem als een buitenaards wezen in een tekenfilm laat klinken.

Dat maakt de plaat moeilijk beluisterbaar, terwijl de synthmelodieën best pakkend zijn. De teksten zijn nauwelijks te verstaan, maar wel uitgeschreven voor de perskit. Ze bevestigen het beeld van de (houvast) zoekende Sparhawk, die het leven weer opnieuw probeert uit te vinden: ‘Can you feel something here? / I think I feel something here’ (Feel Something). Ondanks de radicale benadering gaan vergelijkingen met Lows Double Negative en Hey What mank, daarvoor zijn de synthpopliedjes te eendimensionaal. Het is vooral ontroerend om Alan Sparhawk te horen opkrabbelen. Die echt goeie platen komen later wel weer.