Drie jaar geleden maakt Against Me! een einde aan de immer durende ‘punkbands kunnen geen platen uitbrengen bij een majorlabel zonder uit te verkopen'-discussie. Hoe? Door met New Wave een dijk van een plaat te maken, evolutie te tonen, maar toch trouw te blijven aan de eigen idealen . . .

Hoe belangrijk die idealen zijn voor Tom Gabel blijkt maar weer in het titel- en openingsnummer van White Crosses. Uitroep ‘I want to smash them all’ staat zelfs groot in de inlay. Het slaat op de kruizen uit de titel, die anti-abortusdemonstranten onder meer bij kerken neerzetten. White Crosses is ook een plaat over veranderende idealen, waarop Gabel zichzelf vertwijfeld afvraagt: ‘Have I lost my own compassion?’ Het is dit soort zelfreflectie die Against Me! hoog boven het gemiddelde punkbandje uit doet stijgen. Niet alles is immers de schuld van de regering en de boze multinational. Natuurlijk ontkomt ook de band uit Florida niet aan de Spingsteen-vergelijking. Die is minder overduidelijk dan bij The Gaslight Anthem, maar probeer bij de geweldige single I Was A Teenage Anarchist maar eens níet aan een jonge Boss te denken. Het vijfde album van de band is overigens niet foutloos. De beste nummers staan aan het begin, waardoor op het tweede deel de opwinding nog al eens ontbreekt. Wat dat betreft maakt afsluiter Bamboo Bones gelukkig een hoop goed. Indrukwekkend is ook het eerbetoon dat Gabel brengt aan een overleden vriendin die hij al jaren niet meer had gesproken in Because Of The Shame: ‘I watched your mother bury you today, with tears in her eyes / It wasn’t her words that shook me, it was the resemblance you shared’. Een nummer dat zelfs een stadion stil zal krijgen. Want hoe je het ook wendt of keert, die aspiraties lijkt Against Me! met White Crosses definitief uit te spreken.