Popmuziek uit België klinkt vaak net dat stukje eigenzinniger, meer kunstzinnig, of gewoon beter. Zelfs als het gaat om simpele teenage punkpop leggen wij Hollanders het af. Zo moesten onze Haagse puberhelden van Di-Rect in het MTV-programma Road Rally hun meerderen erkennen in Nailpin. En ook op basis van White Lies & Butterflies, het tweede album van deze Belgen, is dat niet meer dan terecht. De melodische punkpop van het vijftal rockt namelijk als een mammoet, klinkt nog Amerikaanser dan hun voornamen (Dave, Shaun, Sean, Todts) en laat de écht schrijnende zoetsappigheden gelukkig achterwege. Een Wibi Soerjadi, of surrogaat Wibi, had de studio van Nailpin nooit verlaten zonder aan z’n eigen slipjas te zijn opgehangen – zelfs al doet de ballade Cross My Heart beroep op hetzelfde type zakdoeksentiment als het kleffe duet van onze landgenoten. En net als Di-Rect vist Nailpin in dat alles behalve authentieke watertje waarin ook de hengels van Blink 182, Foo Fighters en New Found Glory dobber(d)en. Maar gek genoeg pik je het van deze Belgen wel. Wellicht mede dankzij de productie van Oscar Holleman, die Nailpin even ferm, catchy als modern laat klinken. Zowaar nog een stukje Hollands Glorie aan dit verhaal. RIENK WOPEREIS