Gelukkig weten liedjessmeden Cato en Findlay hoe goede pop dient te klinken. Op White Light laat het duo dat nóg eens horen. Maar nu is er toch die wrange bijsmaak. Wat is de toegevoegde waarde van een tweede versie van hetzelfde nummer? Ja, White Light is misschien meer dansvloergericht. Het tempo ligt iets hoger en de baslijntjes zijn dwingender. Maar toch, de nieuwe versies van bijvoorbeeld History (in twee versies present) wijken niet ontzettend veel af van het origineel. Alleen electropopwave-nummer 1980 is nieuw. Heerlijk popliedje met fijne vocalen van Saint Saviour. Had zo uit, eh, 1980 kunnen komen. Ach, het heeft wel iets. Cato en Findlay die eerst schaamteloos in het verleden graaien om daarna wederom schaamteloos in het resultaat te graaien. Willen de twee Britten de luisteraar soms iets duidelijk maken? Geen idee. White Light is net zo’n lekker retropopalbum als Black Light, maar voor wie laatstgenoemde al heeft aangeschaft, biedt dit zevende studioalbum te weinig nieuws. THEO PLOEG