Bij het verdelen van de maandelijkse werklast van deze rubriek bleef voor de derde keer op rij een nieuwe plaat van James Vincent McMorrow onaangeraakt. Het verzoek van de coördinator om deze plaat te recenseren was voorzichtig. ‘James Vincent McMorrow? Of was je daar wel klaar mee inmiddels?’

Blijkbaar ben ik de enige die nog over de Ierse singer-songwriter wil schrijven. En dat begrijp ik ook wel. Sinds zijn bloedstollend mooie folkdebuut Early In The Morning ging het snel bergafwaarts met zijn muziek. De zanger experimenteerde met pop, r&b en elektronica. Allemaal genres die ver weg staan van de sound waarmee hij ooit doorbrak. McMorrow merkte zelf gelukkig ook dat hij van het padje af was.

Met laatste plaat The Less I Knew ging hij terug naar een meer folky geluid en op het nieuwe Wide Open, Horses speelt hij het helemaal safe. Dit album werd eerst live gespeeld om de publiekreactie te testen, vervolgens bijgeschaafd waar nodig en toen pas uitgebracht. Beetje gekke manier van zaken doen misschien, maar het werkt. Wide Open, Horses is McMorrows mooiste plaat sinds zijn debuut en staat vol wonderschoon gezongen, fraai gearrangeerde, oorstrelende folkliedjes.