Voor nutteloze of opmerkelijke wetenschappelijke experimenten bestaat sinds 1991 de Ig Nobel-prijs. Zoals daar zijn: een kikker laten zweven door een magneet of een race tussen dronken en nuchtere wormen. Elijah Hewson, zoon van U2’s Bono, voert al ruim een decennium een experiment uit dat zo voor deze prijs in aanmerking kan komen: wat zou er gebeuren als U2 van het begin af aan doodsaaie muziek had gemaakt? Dan promoveer je blijkbaar binnen drie jaar van voorprogramma van Arctic Monkeys in de Ziggo Dome naar headliner in diezelfde zaal.

Windeieren legt het ze dus in ieder geval niet, maar de wetenschappelijke bekroning is er nog niet gekomen. Gelukkig is Open Wide, album nummer drie, zó geestdodend zoutloos dat het experiment alleen maar aan kracht wint. Waar Hewson en zijn volstrekt anonieme bandleden rond debuutalbum It Won’t Always Be Like This nog wel eens iets deden wat je voorzichtig zou kunnen omschrijven als ‘rocken’, is de muziek twee albums later volstrekt gladgetrokken tot een saaie midtempo brij waarin individuele instrumenten haast niet te onderscheiden zijn, als een smaakloze cheesecake die ook nog eens een gore bodem heeft.

En het meest vervelende is: vrijwel ieder nummer zet je op het verkeerde been. Zo beginnen Your House en het titelnummer respectievelijk met een lekker brommende synthesizer en hypnotiserend ritmische drums. Brengt dat enig leven in de brouwerij? Tuurlijk niet; zodra de nummers hun galmende refreinen hebben bereikt, klinkt het allemaal weer precies hetzelfde als het voorgaande. Die galmrefreinen zijn vast doeltreffend in de Ziggo Dome, maar het wil allemaal maar niet interessant worden. Een kleine vijftig minuten lang valt er muzikaal niets te beleven, is er geen boeiende tekst te horen en beklijft geen enkel nummer ook maar enigszins. In afsluiter Little Things mogen de gitaren overigens opeens wel ronken, maar dat is op dat punt net zo geloofwaardig als wanneer de band van vader Hewson anno 2025 opeens met een hardrockplaat zou komen aanzetten.