‘We’ve all had too much sorrow, now is the time for joy’ – tot het tegendeel is bewezen, beschouwen we ‘t maar als de sleutelzin van Wild God, het eerste album van Nick Cave & The Bad Seeds in vijf jaar, en als we de ingetogen elegie Ghosteen niet meerekenen (The Bad Seeds waren er immers nauwelijks op te horen) zelfs de eerste échte groepsplaat in acht jaar.
Maar de onverwachte hoofdrolspeler op Wild God, naast Cave zelf, is toch wel het ingehuurde gospelkoor. Dat moet de joy verklanken en doet dat blijmoedig en gretig. In opener Song Of The Lake meldt het zich al na een halve minuut. Het zet de toon voor een album waarop Cave z’n rouwperiode – in 2015 en 2022 verloor hij twee van zijn zoons – lijkt af te sluiten. Een nieuwe start moest het worden, zo maakt hij ook duidelijk in de meegestuurde persbio. ‘It’s a joyful record.’
In het genoemde openingsnummer schetst hij nog even, in een mooi vergezicht, ‘the drag of hell’ waaraan hij weerstand moet bieden, maar daarna gaat het los. Om precies te zijn halverwege het daaropvolgende titelnummer, wanneer het gospelkoor Cave bij de arm neemt, optilt en – bijna letterlijk – vleugels geeft. Uitbundiger hebben we de man zelden gehoord. ‘I’m a wild god, baby, I’m a wild god!’
Ook in Frogs (Cave’s eigen Singing In The Rain) en het behoorlijk aangrijpende Joy luwt de euforie niet – integendeel. Al wordt het joy-mantra in laatstgenoemd nummer wel voorafgegaan door een ontregelende geestverschijning, een ‘flaming boy’, ‘a ghost in giant sneakers, laughing stars around his head’, in wie we toch weer Cave’s overleden zoon Arthur herkennen.
Hoe dan ook, hij weet Cave ervan te overtuigen dat hij op de goede weg is: over joy en love moet het gaan. Het maakt de weg vrij voor het prachtige Final Rescue Attempt, een diepgevoeld liefdeslied, en het licht-frivole O Wow O Wow (How Wonderful She Is), gericht aan de in 2021 overleden Anita Lane, met wie Cave in de begindagen van The Birthday Party een relatie had. Maar ook weer voor vreugdevolle gospel, zoals in de apotheose van Conversion, waarin Cave zich op atypische wijze laat meeslepen en je toch even met kromme tenen zit.
Op dat moment zakt de plaat in: het plechtige Cinnamon Horses – vol symboliek en kerkklokken – en de pianoballad Long Dark Night doen kitscherig aan en de korte, afsluitende spiritual As The Waters Cover The Sea (‘Peace and good tidings He will bring’) voelt nauwelijks als een passende finale. Zouden we hier sterren uitdelen, dan kreeg Wild God er drie: The Bad Seeds herrijzen in volle glorie, maar hun voorman valt iets te vaak ten prooi aan overacting.
Bestel de nieuwe OOR!
