ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
Een in het verkeerde land geboren loner, zo kwam de in de Brasschaatse middenklasse opgegroeide zanger vaak over. Op het in LA opgenomen Songs (2005) werden al zijn extreme kanten heel dynamisch uitgelicht; alles klonk – mede door Crazy Horse-producer John Hanlon – net iets rauwer, harder en gevoeliger dan op het sterke naamloze debuut van deze relatieve laatbloeier. Voor zijn derde cd trok de begindertiger opnieuw naar de VS, maar wel om het dit keer helemaal anders te doen. In New York werkte de admiraal met producer/toetsenist Malcolm Burn, die lang als rechterhand van Daniel Lanois heeft gefungeerd en met twee helden van Van Laere werkte: Bob Dylan en Iggy Pop. Van Laere had hem vooraf vooral akoestisch werk toegezonden. Dat heeft uiteindelijk ook op de cd geresulteerd in een meer eenduidig, redelijk ingetogen, gevoelig geluid en dito songs. Alsof de zanger niets meer wilde en hoefde te bewijzen: ‘deze keer doen we het rustig aan, op een volgende plaat komt het beest wellicht weer boven.’ Die opzet pakt fantastisch uit. De cd laat, zoals de titel al aangeeft, vooral een hoopvol gestemde Admiral Freebee horen. Eentje die zijn boosheid tijdelijk opgeborgen heeft, zijn geilheid bovenhaalt, en zijn meest gevoelige kanten tentoonspreidt, zoals in het voor zijn moeder geschreven Nobody Knows You en het pal na de racistische moorden geschreven, maar niet politiek getinte Perfect Town, over zijn huidige thuisstad Antwerpen. Producer Burn heeft voor de opnames een solide studioband samengesteld, waarin onder meer Adam Snyder van Mercury Rev een aandeel heeft, en vloog met Van Laere naar Nashville om er met Emmylou Harris het afsluitende duet Coming Of The Knight op te nemen. De grootste overwinning tot nu toe van de diep in de Amerikaanse songtraditie wroetende zanger, die alsmaar dichter bij zichzelf komt. Tevens het absolute hoogtepunt van een cd waar dit keer het iets hardere nummer (I’d Much Rather Go Out With The Boys) tot enige misser kan worden gebombardeerd. Voor het overige niets dan lof voor de man die ook als tekstschrijver wederom gegroeid is, al blijven er, buiten zijn artiestennaam, ook nu nog steeds verwijzingen naar On The Road van Jack Kerouac in zijn werk zitten. Vanaf heden hoeft hij echter nooit meer vergeleken te worden met zijn inspirerende voorbeelden, want met dit monument van een album staat Tom Van Laere volledig en waardig op eigen benen. WILLEM JONGENEELEN